پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
مَنْ ماتَ فی احَدِ الْحَرَمَیْنِ مَکَّةَ وَالْمَدینَةِ لَمْ یُعْرَضْ وَلَمْ یُحاسَبْ وَماتَ مُهاجِراً الَی اللَّهِ عزَّوَجلّ وَحُشِرَ یَوْمَ الْقیامَةِ مَعَ اصْحابِ بَدْرٍ.

هر کس در یکی از دو حرم (مکه و مدینه) از دنیا رود، در روز قیامت برای عرضه اعمال و محاسبه حاضرش نمی‌کنند و مگر او مهاجرت به سوی خداوند محسوب می‌شود و در قیامت هم با اصحاب (و شهدای) بدر محشور می‌گردد.
من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 565
شرح حدیث:
حرم الهی و حرم پیامبر، دو مکان مقدّسند و به خاک سپرده شدن در تربت پاکِ این دو حرم، افتخار و عزّت است. چه بسا کسانی آخر عمرشان را مقیم مکّه یا مجاور مدینه می‌شدند که در این دو شهر از دنیا بروند و از رحمت الهی برخوردار گردند.
حاجی، برای زیارت خانه خدا و مرقد رسول اللَّه به سفر حج می‌رود. اگر در اثر بیماری یا حادثه‌ای در یکی از این دو شهر از دنیا برود، مشمول لطف ویژه الهی خواهد بود.
و ... چه رحمتی بالاتر از اینکه از محاسبه روز قیامت، بآسانی و سهولت بگذرد و هجرت کننده به سوی خدا به حساب آید؟!
بر انگیخته شدن با شهدای بدر نیز، فضیلت بسیار والایی است که برای چنین زائرانی مقدّر می‌شود.
آنکه در یکی از این دو حرم فوت می‌کند و در قبرستان ابوطالب یا بقیع به خاک سپرده می‌شود، هر چند بخاطر غربت و دوری از وطن، برای بستگانش اندوهبار است، ولی چون در جوار اولیای خداست، تسلّی بخش داغدیدگان است.